Thomas Jank Functie: Sales Branche: Productie van ferro- en non-ferrometaal Leeftijd: 50 Door de teruglopende opdrachten in de Duitse mijnbouw moest mijn vroegere werkgever, voor wie ik 22 jaar werkte, in 2007 zich failliet verklaren. Door mijn heel specifieke opleiding als ingenieur in mijnbouw en grondstoffen en mijn werkzaamheden als leidinggevende – wat natuurlijk ook mijn eisen voor een nieuwe positie mee bepaalde – faalden de klassieke instrumenten van arbeidsbemiddeling met behulp van intermediairs en heb ik op elektronische manier naar alternatieven gezocht, om opnieuw in het beroepsleven terug te keren. Eén daarvan was – naast talloze anderen – de vacaturebank van Experteer. Ervaringen waren erg goed: nadat ik hier reeds bij de eenvoudige zoekopdracht extreem positief van de veelheid aan uitgeschreven posities en de goede structurering van vacatures was verrast, besloot ik een premium-abonnement aan te schaffen en vulde ik mijn profiel volledig in. Daarna had ik telefonisch contact met meerdere headhunters (deze mensen hebben mij opgebeld!) uit verwante industrieën, en ik kon ook adressen gebruiken, om mijn sollicitatiebrieven gericht naar passende vrijstaande banen te sturen om zodus voorstellingsgesprekken bij potentiële werkgevers te bekomen (in totaal 19 telefoontjes, respectievelijk sollicitaties en gesprekken). En na bijna 5 maanden (ik had een lidmaatschap voor 1 jaar afgesloten) heb ik precies dat gevonden, waarop ik altijd gehoopt had: een nieuwe positie in de mijnbouw die beantwoordt aan mijn wensen met betrekking tot werkzaamheden in het bedrijf, maar ook wat betreft salaris en regio. De nieuwe aanstelling had vanaf het vinden bij Experteer – ervaringen bij het eerste telefonische contact – verzenden van cv – voorstellingsgesprek – ondertekenen van het contract – tot het daadwerkelijk aan de slag gaan precies 17 dagen geduurd, en ik denk dat zowel mijn werkgever als ik een goede keuze gemaakt hebben: we zijn met elkaar tevreden en passen bij elkaar.
Experteer ervaringen
Headhunters
Uit Wikipedia: Een headhunter of recruiter is een persoon die als beroep werknemers zoekt. Waar een uitzendbureau er is voor iemand voor dit baantje, is de headhunter op zoek naar mensen met speciale vaardigheden voor een specifieke positie. Vaak gaat het dan om mensen met veel ervaring en om posities waar moeilijk werknemers voor te vinden zijn. Het woord headhunter komt uit het Engels en betekent koppensneller. De letterlijke Nederlandse vertaling van het beroep wordt hier en daar wel gebruikt, maar is door zijn negatieve connotatie niet populair. (Afgezien van het niet populaire "koppensneller" zijn Nederlandse alternatieven: "kaderjager" en "kaderwerver".) Een headhunter gaat immers vaak bekwame medewerkers in een bedrijf of dienst "wegsnoepen". Het salaris van een headhunter is meestal het salaris van de "weggesnoepte" topman/vrouw.
Solliciteren
Een sollicitatie is het contact zoeken met een nieuwe beoogde werkgever. Solliciteren kan op drie manieren: 1. schriftelijk (post of e-mail), 2. telefonisch 3. in persoon. Afhankelijk van de functie wordt dat laatste niet altijd geapprecieerd. Het meest traditioneel is de schriftelijke sollicitatie met een motivatiebrief. In sommige landen, zoals Frankrijk, schakelen werkgevers regelmatig een grafoloog in. Bij elke sollicitatie hoort ook een curriculum vitae (CV). De sollicitant moet soms ook een sollicitatieformulier invullen. Er bestaan verschillende boeken en websites met tips voor het schrijven van een goede sollicitatiebrief. Men kan zich spontaan aanmelden: in dat geval reageert de sollicitant niet op een advertentie van een bedrijf dat een vacature heeft, maar benadert hij of zij een bedrijf voor een baan, ook al is er geen advertentie geplaatst. Dat laatste wordt ook wel open sollicitatie genoemd. Via websites met vacatures kan de geïnteresseerde vaak met een druk op de knop zijn of haar interesse kenbaar maken. Zo houdt bijvoorbeeld de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling en Beroepsopleiding een sollicitantenbestand bij, dat door kandidaat werkgevers gratis kan worden geraadpleegd. Grotere bedrijven en sommige overheidsinstellingen in de Benelux nemen alleen nog maar digitale sollicitaties in behandeling. In verschillende landen kan de etiquette van sollicitatieprocedures verschillen. In Frankrijk dient een brief altijd handgeschreven te zijn en in Duitsland ondertekent men iedere pagina van het CV. Angelsaksische landen zijn weer gewend aan een CV met pasfoto. In Nederland is dit laatste minder gebruikelijk. De wijze waarop gesprekken worden gevoerd, kan ook van land tot land en zelfs van bedrijf tot bedrijf verschillen. Zakelijke dienstverleners verwachten doorgaans een kandidaat in (mantel)pak, ongeacht de weersomstandigheden. Industriële bedrijven zijn hier vaak soepeler in.